Η Άννα και η Ειρήνη Βασιλείου είναι δυο κορίτσια που διαπρέπουν στο στίβο στο αγώνισμα των 400 μέτρων. Γεννημένες και μεγαλωμένες στο Ηράκλειο Κρήτης τα δυο κορίτσια κάνουν τους Κρητικούς υπερήφανους και τις αντιπάλους τους να… τρέμουν με τις επιδόσεις τους.
Αν και έλειψαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από το στίβο η Άννα και η Ειρήνη επέστρεψαν δριμύτερες και κατακτούν πολλούς τίτλους. Συναντηθήκαμε μαζί τους και μιλήσαμε για την αθλητική τους καριέρα, αλλά και τους προβληματισμούς τους σχετικά με το μέλλον του ελληνικού κλασσικού αθλητισμού.
Έχετε μια πολύ καλή αθλητική πορεία. Πώς καταφέρνετε να συνδυάζετε πρωταθλητισμό και επαγγελματικές υποχρεώσεις;
Ειρήνη: «Τώρα προς το παρόν μόνο εγώ εργάζομαι, η Άννα έχει σταματήσει πλέον τη δουλειά. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, γιατί είναι απαιτητικό και από τις δυο πλευρές και από θέμα δουλειάς και προπονητικά. Το να συνδυαστούν και τα δυο εξίσου καλά είναι δύσκολο. Απλά εγώ αποφάσισα, για να πάει καλύτερα η προπόνηση, να δουλέψω part time, έτσι ώστε να αφοσιωθώ πιο πολύ στο κομμάτι του στίβου αλλά για να συνδυαστούν και τα δύο είναι πολύ δύσκολο».
Εσύ Άννα όταν εργαζόσουν πώς τα συνδύαζες;
Άννα: «Η αλήθεια είναι αυτή που είπε η Ειρήνη, ότι είναι αρκετά δύσκολο να συνδυαστούν και να έχουν αποτέλεσμα και τα δύο. Εγώ όταν δούλευα και παράλληλα έκανα προπονήσεις το είχα συνδυάσει έτσι ώστε να μπορώ να δίνω περισσότερη έμφαση στις προπονήσεις, αυτό όμως δεν γινόταν να συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οπότε αποφάσισα να δώσω προτεραιότητα στις προπονήσεις και έχω σταματήσει τώρα τη δουλειά, γιατί δεν γινόταν να δουλεύω οχτώ ώρες στο φαρμακείο και να έρχομαι και στις προπονήσεις».
Ασχοληθήκατε από πολύ μικρές με το στίβο, κάνοντας εξαιρετικές κούρσες και καταφέρνοντας να βρεθείτε πολύ σύντομα υψηλά στους βαθμολογικούς πίνακες κατακτώντας και πολλές διακρίσεις. Πώς αισθανόσασταν εκείνο το διάστημα που αν και πολύ μικρές είχατε ήδη τόσες διακρίσεις;
Άννα: «Εντάξει όταν ήμασταν μικρές η αλήθεια είναι ότι δεν το είχαμε πολύ συνειδητοποιήσει, δεν ξέραμε δηλαδή ότι ήμασταν πρώτες στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας το καταλάβαμε».
Ειρήνη: «Κατακτάς το χρυσό μετάλλιο και δεν καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή την επιτυχία ότι ήταν τόσο μεγάλη. Η Άννα και εγώ βασικά, είχαμε κάνει πανελλήνια ρεκόρ και βλέπαμε τον ενθουσιασμό του προπονητή μας και από όλους τους άλλους προπονητές και σιγά-σιγά καταλαβαίναμε την επιτυχία»
Κάνετε μια εξαιρετική πορεία στο στίβο. Θεωρείτε ότι οι Έλληνες φίλαθλοι του κλασσικού αθλητισμού έχουν απαιτήσεις από εσάς;
Ειρήνη: «Εμένα αυτό πλέον μου δίνει και κίνητρο, πιο πολύ από την πλευρά των γονιών μου και των δικών μας ανθρώπων βέβαια. Σίγουρα έχουμε ένα κοινό το οποίο μας αγαπάει και μας στηρίζει. Μπορεί όμως να υπάρχει και η πλευρά, παντού βέβαια υπάρχουν αυτά, η ζήλια αλλά εντάξει εμείς κοιτάμε το στόχο μας και θέλουμε να βελτιωνόμαστε».
Προπονητής σας είναι ο Άρης Βισκαδουράκης , μιλήστε μου λίγο για αυτόν.
Άννα: «Ο κύριος Άρης Βισκαδουράκης μας έχει στηρίξει πάρα πολύ και στα καλά και στα κακά. Είναι δίπλα μας παντού, μας αγαπάει μας νοιάζεται. Είναι δεύτερος πατέρας μας πλέον. Έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον προπονητή μας γιατί μας βλέπει πρώτα σαν ανθρώπους και δεν μας κοιτάει μόνο προπονητικά, μας προσέχει πάρα πολύ και είμαστε πολύ τυχερές που τον έχουμε γιατί έχουμε πολύ καλή σχέση μαζί του».
Ειρήνη: «Με κάλυψε σε όλα (γελάει)».
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τα 200 και τα 400 μέτρα ενώ υπάρχουν τόσα αγωνίσματα στον στίβο;
Άννα: «Εγώ μικρή είχα ασχοληθεί με τα 600 μέτρα, ο προπονητής μου με είχε βάλει εκεί και η αδερφή μου με μικρές αποστάσεις».
Ειρήνη: «Από μικρές ο κύριος Άρης μας έλεγε ότι εγώ είμαι για την ταχύτητα και η Άννα για αντοχή».
Άννα: «Μετά όμως μεγαλώνοντας επειδή άλλαζαν και οι κατηγορίες, εγώ έτρεχα 150 μέτρα. Με πήγε λοιπόν στα 200 μέτρα και μου είπε να τρέξω και 400 μέτρα και έτσι και έτρεξα».
Ειρήνη: «Και μετά ζήλεψα κι εγώ». (γέλια) « Όχι απλά εγώ έκανα 100 και 200 μέτρα. Εκείνη τη χρονιά είχα πει στον προπονητή μας ας δοκιμάσουμε και τα 400 μέτρα και από εκεί και πέρα κολλήσαμε να είμαστε και οι δυο αφοσιωμένες στα 400 μέτρα».
Σας βοηθάει το γεγονός να είστε στο ίδιο αγώνισμα από ψυχολογική άποψη;
Άννα: «Είναι πολύ βασικό αυτό. Εμένα μου αρέσει που κάνουμε μαζί προπονήσεις και πάνω στον αγώνα κιόλας είναι ωραίο που είμαστε μαζί. Εντάξει εγώ δεν μπορώ να το δω ανταγωνιστικά δηλαδή και ούτε καν συναγωνιστικά, γιατί είναι η αδερφή μου οπότε έμενα μου αρέσει πάρα πολύ».
Ειρήνη: «Κι εμένα το ίδιο. Φυσικά και μου αρέσει είναι η αδερφή μου. Εννοείτε πως στον αγώνα η καθεμία κοιτάει μα πάει καλά, αλλά το έχουμε ξαναπεί πάρα πολλές φορές ότι η μία θέλει το καλό της άλλης. Δεν γίνεται τώρα να πούμε ότι αν νικήσει η Άννα θα της κρατήσω ‘‘μούτρα’’ προς Θεού».
Άννα: «Εγώ λέω ότι η μια τραβάει την άλλη».
Ειρήνη: «Δεν τραβάει, βοηθάει την άλλη. Εγώ πιστεύω πιο πολύ ψυχολογικά και μόνο, δηλαδή έμενα μου αρέσει μου δίνει άλλη ψυχολογία αν τρέχω με την Άννα».
Άννα: «Πίστεψε με στους τελευταίους αγώνες το έχω καταλάβει». (γελάνε)
Τι σας ανάγκασε να απέχετε από τον αθλητισμό κατά τη διάρκεια των σπουδών σας;
Άννα: «Ήταν απαιτητικές οι σπουδές και δεν γινόταν να τα ‘‘βγάλουμε πέρα’’ και σπουδές και πρωταθλητισμό».
Ειρήνη: «Υπάρχουν όμως άτομα που τα βγάζουν πέρα. Εμείς επιλέξαμε ότι θέλαμε να τελειώσουμε τις σπουδές μας στην ώρα τους, να πάρουμε τα πτυχία δηλαδή όταν πρέπει, γιατί υπήρχε περίπτωση να τα κάνουμε και τα δυο αλλά να μην τέλειωναν οι σπουδές την ώρα που έπρεπε».
Άννα: «Απλά ήταν και δύσκολές οι σπουδές οπότε θέλαμε να αφοσιωθούμε εκεί κυρίως για να τα βγάλουμε εις πέρας. Ποτέ δεν το είχαμε στο μυαλό μας ότι τελειώνοντας τις σπουδές μας θα ξεκινούσαμε ξανά το στίβο».
Ειρήνη: «Εμείς είχαμε πει τελειώσαμε για πάντα το στίβο. Αλλά τελικά το μικρόβιο δεν…».
Ειρήνη πήρες μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;«Αξέχαστη εμπειρία, πραγματικά θα το θυμάμαι για πάντα. Είναι κάτι το οποίο το ζεις κάθε τέσσερα χρόνια. Απλά ένιωθα μισή, και πραγματικά το εννοώ, γιατί έλειπε η Άννα, σε αυτό το σημαντικό γεγονός ήθελα να ‘μασταν μαζί. Ευελπιστώ να ‘μαστε καλά και να πετύχουμε να είμαστε μαζί στο Τόκιο».
Χειρότερο ψυχολογικά ήταν το γεγονός ότι δεν ήταν μαζί σου ο προπονητής σου ή η Άννα;«Η Άννα (γελάει)». «Εννοείτε πως είναι άλλο ο προπονητής και άλλο η Άννα. Η σχέση όμως που έχω με την αδερφή μου είναι κάτι τελείως διαφορετικό που δεν μπορεί κάποιος να το καταλάβει. Από άποψη προπονητή δεν μπορώ να πω ότι μου έλειπε από την άποψη ότι δεν έκανα προπονήσεις εκείνο το διάστημα διότι είχα τραυματιστεί και είκοσι μέρες που ήμουν στο Ρίο δεν έκανα καθόλου προπόνηση. Οπότε και να ήταν ο προπονητής μου εκεί πέρα τι θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος;»
Άννα είχες έναν τραυματισμό που σε ανάγκασε να μείνεις εκτός για ένα διάστημα. Πώς ήταν αυτή η περίοδος για σένα;«Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, γιατί αυτό μου έτυχε όταν ξεκίνησα ξανά το στίβο το 2014. Έκανα ένα χειρουργείο στον αχίλλειο τένοντα. Ψυχολογικά είχα στεναχωρηθεί πάρα πού ήταν πολύ δύσκολο. Γενικά για έναν αθλητή όταν περνάει οποιοδήποτε τραυματισμό, ανεξάρτητα τον τραυματισμό, είναι πολύ δύσκολο, γιατί σε κάνει να απέχεις για ένα χρονικό διάστημα και από την αγωνιστική δράση και από την προπονητική. Εμένα κυρίως ψυχολογικά μου στοίχησε και άργησα πολύ να βρω τα πατήματα μου κυρίως επειδή φοβόμουνα ότι θα το πάθω ξανά, ένιωθα τους ίδιους πόνους, που ο γιατρός μου είχε πει ότι ήταν φυσιολογικό που τους νιώθω, και αυτό λίγο με φόβιζε να ξανατρέξω. Με βοήθησε πολύ η αδερφή μου ψυχολογικά κάθε φορά που έχανα έναν αγώνα να τρέξω και δεν έκανε λάθος. Το ξεπέρασα όμως και ελπίζω να είμαστε καλά και εγώ και η αδερφή μου και να μην έχουμε τέτοιου είδους τραυματισμούς, γιατί και εγώ και η αδερφή μου περάσαμε δύσκολα».
Άννα αν σου ζητούσα να μου περιγράψεις με δυο λέξεις την Ειρήνη ποιες θα ήταν αυτές.«Είναι πολύ δυναμική και ξέρει να πετυχαίνει τους στόχους της. Τρεις λέξεις είπα αλλά εντάξει (γέλια)».
Ειρήνη θα ήθελα να μου πεις το καλύτερο πλεονέκτημα και το χειρότερο μειονέκτημα της Άννας.«Το πλεονέκτημά της είναι ότι όταν βάζει κάτι στόχο το πετυχαίνει. Όταν θα πει κάτι θα το κάνει είναι αφοσιωμένη σ’ αυτό. Το μειονέκτημά της είναι πολύ ευαίσθητη σε σημείο που δε μπορείς να την κάνεις καλά» (γελάει) «Αλλά όταν βάλει η Άννα ένα στόχο, πραγματικά της το θαυμάζω αυτό, όταν πει κάτι ότι θα το πετύχει θα το πετύχει».
Εκτός από αδερφές να υποθέσω ότι είστε και κολλητές φίλες.
Ειρήνη: «Εννοείται ότι είμαστε οι καλύτερες φίλες».
Εμπιστεύεστε τα μυστικά σας η μια στην άλλη;
Ειρήνη: «Τι να σου πω; Δεν θα μου περάσει καν από το μυαλό η προδοσία. Ξέρω ότι θα της το πω και θα μείνει εκεί. Είναι η μόνη που θα με καταλάβει. Δηλαδή όταν έχω κάτι από την όψη του προσώπου μου θα καταλάβει ότι κάτι έχω και με τον τρόπο της θα προσπαθήσει να με κάνει καλά».
Άννα: «Αντίστοιχα και εγώ».
Λένε ότι τα δίδυμα αδέρφια έχουν την «έχτη αίσθηση» διαισθάνονται αν συμβεί κάτι στον άλλο τους αδερφό σε εσάς έχει συμβεί αυτό;
Άννα: «Το έχουμε πάθει. Έχει τύχει σε αγώνες να λείπει η Ρένα στην Κύπρο και εγώ να μην έχω πάει και ένιωθα ότι της συνέβαινε κάτι, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και τελικά μιλήσαμε στο τηλέφωνο και είχα δίκιο. Γενικά η σχέση που έχουμε δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, είναι πολύ ευλογημένη σχέση πολύ ιδιαίτερη».
Έχετε και ένα μεγαλύτερο αδερφό. Ποιες είναι οι σχέσεις σας;
Ειρήνη: «Είναι πολύ υπερπροστατευτικός. Από μικρές μας είχε ‘‘οι αδερφές μου και τίποτα άλλο’’. Απλά δεν μοιάζουμε σε θέμα χαρακτήρα δηλαδή έχει άλλη νοοτροπία».
Άννα: «Έχει άλλα ενδιαφέροντα».
Έχετε τυχόν παράπονα από το κράτος ή από την Ελληνική Ομοσπονδία σχετικά με τις εγκαταστάσεις η οτιδήποτε άλλο;
Άννα: «Από θέμα εγκαταστάσεων εμείς εδώ πέρα στο Παγκρήτιο είμαστε πολύ ευνοημένες»
Ειρήνη: «Και από το δήμο Ηρακλείου και από την Περιφέρεια μας έχουν βοηθήσει πολύ και μας έχουν στηρίξει πάρα πολύ σε ότι τους έχουμε ζητήσει».
Άννα: «Εγώ απλά να τονίσω για τις εγκαταστάσεις γενικά στην Ελλάδα είμαστε απαράδεχτοι, για το Ο.Α.Κ.Α. να πω;»
Ειρήνη: «Η Ομοσπονδία δεν μπορούμε να πούμε ότι μας παρέχουν πάρα πολλά».
Φέτος καθώς παρακολουθούσα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα στο Σ.Ε.Φ. παρόλα αυτά τίποτα δεν έχει γίνει.
Άννα: «Υπάρχουν πολλά προβλήματα και ποτέ δεν θα λυθούνε. Και για την Παιανία και για το Σ.Ε.Φ. όλο λένε ότι θα τα φτιάξουν αλλά δεν τα φτιάχνουν τελικά. Είναι κρίμα τέτοιες εγκαταστάσεις…»
Ειρήνη: «Μετά όμως λένε ότι δεν υπάρχουν αγώνες. Μα πώς να γίνουν οι αγώνες αν δεν σου παρέχουν ένα στάδιο»
Άννα: «Και κάθε φορά έχουμε το θέμα με το Ολυμπιακό αν έχει αγώνα ή όχι»
Ειρήνη: «Δεν είναι μόνο αυτό. Σου λένε πιάσε τα όρια. Τα όρια όμως δεν μπορείς να τα πιάσεις σε ένα μόνο αγώνα που θα βάλουν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Πρέπει να διεξάγονται και άλλοι αγώνες».
Άννα: «Και όχι μόνο αυτό. Γιατί να μην μπορώ να κάνω προπόνηση. Το στήνουν δυο μέρες πριν τον αγώνα».
Ειρήνη: «Πρέπει οπωσδήποτε να προπονηθείς. Υπάρχουν αθλητές στο εξωτερικό που κάνουν προπόνηση σε κλειστά στάδια. Εμείς δεν έχουμε αυτές τις υποδομές. Απλά συμβιβαζόμαστε».
Η IAAF πρότεινε την διαγραφή ρεκόρ στο στίβο από το 2005 και πριν. Ποια είναι η άποψη ας γι αυτό;
Άννα: «Για μένα κάποια ρεκόρ πρέπει να διαγραφούν τύπου τα 400 μέτρα των γυναικών (γελάει)».
Ειρήνη: «Εγώ δεν έχω αυτήν την άποψη βέβαια. Από το 2005 και μετά αυτοί που τα πέτυχαν είναι καθαροί; Δηλαδή εγώ εκεί είμαι λίγο αντίθετη. Οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται την κατάλληλη στιγμή».
Ποιοι είναι οι προσωπικοί και ποιοι οι αθλητικοί σας στόχοι για το μέλλον;
Ειρήνη: «Και οι δυο έχουμε στόχο το Πρωτάθλημα των Ομάδων που θα γίνει στη Γαλλία και το Παγκόσμιο στο Λονδίνο».
Άννα: «Αυτή τη στιγμή οι αθλητικοί μας στόχοι είναι και οι προσωπικοί μας στόχοι».
Τόσο ίδιες μα και τόσο διαφορετικές η Άννα και η Ειρήνη μας αποδεικνύουν ότι με υπομονή, επιμονή και θάρρος συμβαίνουν θαύματα.
